وبلاگ نیوز

چندروز پیش حسن روحانی رئیس جمهوری کشورمان ایران، در سخنانی که در جمع اساتید دانشگاه به زبان آورد، منتقدان توفق ژنو را «بی سواد» خوانده و از عدم حمایت اساتید دانشگاه از این توافق پرابهام و جنجالی گله کرد. وی در سخنان خود گفت:«اما من می‌خواهم بگویم چرا دانشگاه خاموش است؟ چرا یک عده بی‌سواد که از بخش‌هایی خاص پول می‌گیرند باید حرف بزنند اما بزرگان،‌ دانشگاهیان و اساتید ما سکوت می‌کنند؟ چرا وقتی یک اتفاق بین‌المللی رخ می‌دهد،‌ اساتید نامه خصوصی به رئیس‌جمهور می‌نویسند؟ چرا فریاد نمی‌زنید؟ چرا وارد میدان نمی‌شوید؟». 

اما این سخنان در حالی بیان شده که پس از توافق ژنو بسیاری از اساتید بنام دانشگاهی، مسئولان و کارشناسان انرژی اتمی و کارشناسان امور بین الملل، این توافق را کار بزرگی ندانسته و ابهامات و نقاط ضعف بسیاری را مطرح نمودند که این موارد همگی از طرف دولت بی پاسخ ماند!

رئیس دولت کسانی را «بی سواد» می خواند که در این زمینه سوابق علمی و اجرایی نیز دارند و روند این توافق را به صلاح کشور ندانسته اند و برخی از این افراد همان کسانی بودند که در زمینه پیشرفت اتمی کشور، نقش موثری داشته اند.

یش از این مردم باور داشتند «انرژی هسته ای حق مسلم آن ها است» اما اکنون مردم حق ندارند از حقوق مسلّم خود حرف بزنند، حتی اگر بی سواد باشند؟! پس «حقوق شهروندی» این مردم چه می شود؟ آیا حق شهروندی اختصاص به افرادی دارد که دولت آنها را باسواد و صاحب حق بداند؟