« وی چت» و « وایبر » را بهتر بشناسیم !
آیا مسئولان امر بر ابعاد فرهنگی ، اجتماعی ، سیاسی و امنیتی این شبکه ها آگاهند ؟
این روزها با هرکسی که برخورد می‌کنی ، از دوست و آشنا گرفته تا فامیل و همکار نزدیک ، شاید یکی از اولین سؤالاتی که بعد از سلام و احوال‌پرسی و در میانه خوش و بش‌های صمیمانه می‌پرسند، این باشد ؛ "عضو « وی چت هستی؟! »" ... منظورشان هم همان سرویس پیام رسانی برای تلفن های همراه است که به صورت صوتی و تصویری و متفاوت از دیگر سرویس ها عمل میکند؛ اگر عضو باشی که در لیست طرف مقابلت به اصطلاح "اد" می‌شوی و اگر هم عضو نباشی، با تعریف و تمجیدهای شوق‌آور پیشنهاد می‌دهند که برنامه‌اش را در گوشی‌ات نصب کنی! حالا هم آنقدر فراگیر شده که وقتی در داخل مترو هستی یا تاکسی، جوانی را در حال چت کردن با فرد دیگری می‌بینی که البته شاید هم آن فرد مقابل را نشناسد و آن نور سبز رنگ دوست داشتنی خیلی‌ها ، چشمت را نوازش میکند و ناخود آگاه توجهت به آن جلب می‌شود! . این موضوع از آنجا جالب‌تر می‌شود که این شبکه های اجتماعی نوپدید، آنقدر توانسته‌اند خود را در دل جوانان جا کنند که شاید بتوان گفت ، فیس بوک و امثال آن را پس زده‌اند.
